1.1 buczność
Definicja: (odprzymiotnikowy) cecha tego, co jest buczne; cecha tych, którzy są buczniCzęść mowy: rzeczownik
Hipernimy: cecha
buczność rzeczownik daw.- odmiana: buczność
| słowo | liczba | przypadek | rodzaj |
|---|---|---|---|
| buczności | mnoga | dopełniacz | żeński |
| buczności | mnoga | mianownik biernik wołacz | żeński |
| buczności | pojedyncza | celownik miejscownik | żeński |
| buczności | pojedyncza | dopełniacz | żeński |
| buczności | pojedyncza | wołacz | żeński |
| bucznościach | mnoga | miejscownik | żeński |
| bucznościami | mnoga | narzędnik | żeński |
| bucznością | pojedyncza | narzędnik | żeński |
| bucznościom | mnoga | celownik | żeński |
| buczność | pojedyncza | biernik | żeński |
| buczność | pojedyncza | mianownik | żeński |
Hasła poprzednie i następne w słowniku
BTEbububble gumbubekbubelbucBucefałbuchaćbuchalterbuchanieBucharabucharczykbucharkabucharskibuchnąćbuchnięciebuchsbuchtabuchtowaniebuchwelbucić siębucikbuciorBuczaczbuczekbudabudańskiBudapesztbudapesztańskibudapesztenkabudapeszteńczykbudapeszteńskiBuddabuddyjskibuddystabuddystkabuddyzmbuderskibudka telefonicznabudkabudkarzbudniczybudnikbudnybudowa ciałabudowabudować zamki na lodziebudowaćbudowanie